Σκοπέτα

Τη βδομάδα που μας πέρασε έκλεισα 200 ώρες σκοπιάς (το λεγόμενο και σκοπέτο). Τι κάνει κανείς στη σκοπιά? Ας αρχίσουμε με τα βασικά, τα καθήκοντα του σκοπού. Πρώτη φορά μας μιλήσανε για αυτά στο κέντρο εκπαίδευσης. Όπως πάντα στο στρατό, μας είπανε 3 πράματα και έπρεπε να μυρίσουμε τα νύχια μας για να μαντέψουμε άλλα 15. Πρώτο μάθημα λοιπόν:
- Όταν δείτε κάποιον να έρχεται, φωνάζετε «Αλτ τις ει» και πρέπει να σας πει ποιος είναι. Μετά ανταλλάσετε συνθηματικά και τον αφήνετε να περάσει.
- Και τι κάνουμε αν δε σταματάει?
- Φωνάζετε «Αλτ ή πυροβολώ», αλλά αυτό είναι σα να μην το ακούσατε. Ποτέ δε χρησιμοποιούμε πυρομαχικά στη σκοπιά.
- Και τι κάνουμε?
- Αν υπάρχει πρόβλημα προσπαθείτε να τον ακινητοποιήσετε, μπορείτε και να τον χτυπήσετε με το όπλο αν πάει να σας επιτεθεί.

Λίγες μέρες αργότερα, κάποιος μας εξήγησε πότε και πώς χρησιμοποιούμε σφαίρες. Εδώ να πούμε πως οι σφαίρες που σου δίνουνε, για λόγους ασφαλείας (για να μην αυτοκτονεί ο κόσμος!) είναι τόσο καλά κλεισμένες σε πάνινες τσάντες, που θέλεις τουλάχιστον κανένα 5-λεπτο για να τις ανοίξεις (και αν τις ανοίξεις τιμωρείσαι).
- Χρησιμοποιούμε πυρομαχικά μόνο αν μας πυροβολήσουνε. Αλλά και τότε πρέπει να ζητήσετε άδεια. Αν δείτε κάποιον να σας πυροβολεί πρέπει να μπείτε στη σκοπιά, να πάρετε τηλέφωνο τον επόπτη ασφαλείας και να σας δώσει άδεια. Επίσης δε μπορείτε να πυροβολήσετε κάποιον που είναι έξω από το στρατόπεδο. Πρέπει να μπει πρώτα μέσα και να βεβαιωθείτε πως σας πυροβολεί.
- ...

Με άλλα λόγια, αν μία στο εκατομύριο συμβεί κάτι, ο σκοπός απλώς δε μπορεί να αντιδράσει! Μία πιο πρακτική συμβουλή μας έδωσε ένας παλιός μόνιμος:
- Αν ποτέ τύχει κάτι στη σκοπιά δεν έχετε ελπίδα να κάνετε κάτι. Οπότε πετάτε ό,τι κρατάτε, παίρνετε το όπλο και το βάζετε στα πόδια. Κι αν τα βρείτε πολύ σκούρα, πετάτε και το όπλο (Σ.Σ. το όπλο δεν το πετάμε ποτέ, μπορείς να φας πολύ βαριά καμπάνα για αυτό το λόγο) για να τρέχετε πιο γρήγορα!

Τι φυλάνε όμως οι σκοποί? Βασικά το τομάρι τους. Αν είσαι σε κανένα περίεργο μέρος στη μέση του πουθενά, το πιο πιθανό είναι να προσέχεις μη σου επιτεθεί κανένας αγριόσκυλος. Αν είσαι σε πιο πολιτισμένα μέρη τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως οι έφοδοι που γίνονται αρκετές φορές κάθε βράδυ και πρέπει να προσέχεις μη σε πιάσουν να κάθεσαι, να ακούς μουσική, να μιλάς στο τηλέφωνο, κλπ. Οπότε τι κάνεις? Αντί να κοιτάς έξω από το στρατόπεδο, κοιτάς μέσα και μόλις δεις αξιωματικό να έρχεται του φωνάζεις δυνατά «Αλτ τις ει»... Υπάρχουν και μερικοί καλοί, που για να μη σε φέρουν σε δύσκολη θέση, όπως πλησιάζουνε κλωτσάνε πέτρες, σφυρίζουνε, και γενικά κάνουνε ότι μπορούνε για να τους πάρεις είδηση!

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι πώς περνάει η ώρα στη σκοπιά. Βασικά δεν περνάει... Εδώ και μερικούς μήνες οι περισσότερες σκοπιές είναι με 2 άτομα, για να αποφεύγονται οι αυτοκτονίες. Αυτό είναι καλό αν πέσεις σε νορμάλ άτομο, αλλά υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να πέσεις σε κανέναν θεοπάλαβο που να σου λέει την ιστορία της ζωής του... Δεν υπάρχουν όμως και πολλά που μπορείς να κάνεις. Βασικά κάθεσαι όρθιος, κοιτάς το κενό, και αν είσαι σε μέρος που δε σε βλέπουνε εύκολα, μπορείς να ακούσεις μουσική ή να μιλήσεις στο τηλέφωνο.

Σε κάθε στρατόπεδο ο προγραμματισμός για τις σκοπιές είναι διαφορετικός, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα χάσεις κάποιες ώρες από τον βραδυνό σου ύπνο, που θα δυσκολευτείς να τον αναπληρώσεις μέσα στη μέρα. Οπότε αν έχεις την ατυχία να κάνεις πολλές σκοπιές συνεχόμενες, φτάνεις σε ένα σημείο απίστευτης νύστας και κούρασης, που το μυαλό πλέον σταματάει να δουλεύει...

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, όταν απολυθώ θα έχω κάνει γύρω στις 800 ώρες σκοπιάς. Δηλαδή κάτι παραπάνω από 1 μήνα. Αν το πάρουμε σε 8-ωρα, είναι 100 μέρες δουλειάς (=20 εβδομάδες=5 μήνες) που η δουλειά σου είναι να κάθεσαι όρθιος, να ατενίζεις το τίποτα και το μυαλό σου να είναι νεκρό... Α, και φυσικά δεν είναι η μοναδική σου δουλειά, μέσα στη μέρα είναι πολύ πιθανό να κάνεις και παντός είδους αγγαρείες!