Σε λίγες μέρες τελειώνει η εκπαίδευσή μου στην Ξάνθη και μετά από μια σύντομη παραμονή στην Αθήνα, θα την κάνω για Χίο μέχρι το Νοέμβριο.
Μετά τη βασική εκπαίδευση, που είναι ίδια για όλους, ανεξαρτήτως ειδικότητας, στην Ξάνθη ήρθα για εκπαίδευση σε μέσα ηλεκτρονικού πολέμου. Για άλλη μια φορά στάθηκα πολύ τυχερός, αφού με φέρανε σε μονάδα που θεωρείται άκρως βυσματική, πράγμα που αποδείχθηκε και στην πράξη.
Την πρώτη μέρα ο διοικητής μας μάζεψε σε μία αίθουσα για να μας καλωσορίσει και να μας μιλήσει για το τι θα ακολουθούσε. Ο τύπος, εκτός από στρατιωτική σχολή, έχει τελειώσει και πολυτεχνείο και του αρέσει στη μονάδα του να έχει κόσμο που να έχει σπουδάσει (μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που βρέθηκα εδώ). Ζήτησε μάλιστα να του πούμε και τι έχει σπουδάσει ο καθένας και πράγματι οι περισσότεροι είχανε τελειώσει σχολές θετικών επιστημών, αρκετοί μάλιστα με μεταπτυχιακά. Κάπου εκεί μας δήλωσε πως είμαστε "η πιο μορφωμένη μονάδα του Ελληνικού Στρατού", αλλά πως δυστυχώς "θα χρειαστεί να κάνετε και λίγο πάρεργο, όπως σκοπιές, υπηρεσίες στα μαγειρεία, και καθαρισμό δημοσίων χώρων"...
Δύο μέρες αργότερα είχα πλύνει 3 "Καναδέζες" (οχήματα μεταφοράς προσωπικού), είχα σκουπίσει την αυλή του γραφείου κίνησης οχημάτων, είχα ξεχορταριάσει το παρτέρι του Διοικητηρίου και είχα ξεριζώσει ένα μικρό ξεραμένο έλατο. Μία βδομάδα αργότερα είχα κάνει αγγαρεία "σκουπιδιάρα" (πας πίσω από ένα σκουπιδιάρικο που κάνει το γύρο του στρατοπέδου για καμιά ώρα και αδειάζεις μέσα κάδους σκουπιδιών), ενώ είχαμε αρχίσει κανονικά το πρόγραμμα με σκοπιές και υπηρεσίες στα μαγειρεία. Φυσικά δεν ήμουνα ο μόνος που έκανε αγγαρείες, όλοι με κάτι είχανε να ασχοληθούν!
Παράλληλα γινότανε εκπαίδευση: κάθε μέρα, όσοι δεν τους είχανε χώσει σε κάποια αγγαρεία, πηγαίναμε στα μηχανήματα που έπρεπε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε μαζί με τους εκπαιδευτές. Οι εκπαιδευτές μας ήτανε επαγγελματίες οπλίτες, απόφοιτοι λυκείου, που τους βάλανε να μας κάνουνε μάθημα για ηλεκτρονικά συστήματα επικοινωνιών... Οι περισσότεροι μάλιστα μας λέγανε στα ίσια πως αυτό που συμβαίνει είναι αστείο. Χαρακτηριστική ατάκα:
-Βάλανε εμάς τους γεωργούς, να κάνουμε μάθημα σε εσάς που έχετε τελειώσει πολυτεχνεία...
Εκτός αυτού, τόσο εμείς, όσο και αυτοί, βαριόμασταν απελπιστικά να κάνουμε μάθημα, οπότε βάζαμε το air-condition και συζητάγαμε περί ανέμων και υδάτων: για παραλίες, γκόμενες, μπαράκια, διακοπές, μεταθέσεις, άδειες, κλπ.
Ταυτόχρονα, όσοι από μας μένουνε για περισσότερο καιρό στην Ξάνθη μπήκανε σε γραφεία για να βοηθάνε με τη γραφειοκρατική δουλειά (που όπως είναι αναμενόμενο είναι απίστευτη!), ενώ κάποιοι αρχίσανε να φεύγουνε και με άδειες, με αποτέλεσμα από τα 30 άτομα να πηγαίνουμε για εκπαίδευση γύρω στα 6-10 κάθε μέρα! Κάπως έτσι κύλησε η εκπαίδευση "της πιο μορφωμένης μονάδας του ελληνικού στρατού"... Την προηγούμενη βδομάδα ο διοικητής αποφάσισε να διαπιστώσει αυτοπροσώπως το επίπεδό μας και έσκασε μύτη την ώρα της εκπαίδευσης. Μας βρήκε με τα πόδια πάνω στους πάγκους, να τρώμε, να καπνίζουμε και να πίνουμε φραππέ. Η πρώτη εικόνα δεν του άρεσε και άρχισε τις ερωτήσεις. Μάλλον για να μην απογοητευτεί και ο ίδιος κράτησε το επίπεδο δυσκολίας αρκετά χαμηλά και έφυγε σχετικά ικανοποιημένος από τις απαντήσεις.
Τελικά τα πάντα είναι μια ιδέα στο στρατό: δεν έχει σημασία τι είσαι, αλλά τι φαίνεσαι. Αν φαίνεται πως έχουμε εκπαιδευτεί, είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το ίδιο με την εμφάνισή σου: αν έχεις γυαλισμένες αρβύλες, είσαι ξυρισμένος, και φοράς τη στολή σου σωστά, είναι όλοι χαρούμενοι. Ή μάλλον για την ακρίβεια, κανείς δεν είναι ποτέ χαρούμενος, απλώς δεν είναι δυσαρεστημένοι!
Αυτή είναι μία άλλη ιδιαιτερότητα του στρατού: δύσκολα θα σε επιβραβεύσει κάποιος για κάτι καλό που έκανες, αλλά πολύ εύκολα, για την παραμικρή αιτία, μπορείς να φας τιμωρία. Πολύ συχνά αναρωτιέμαι αν η πλειοψηφία των αξιωματικών έχει τις ικανότητες και τις γνώσεις για να διοικήσει, όχι ένα λόχο ή ένα τάγμα, αλλά έστω και 3 άτομα...
Αυτά για την ώρα, γιατί είναι και φραππέ-time!
