Επιστροφή στη μαμά πατρίδα

Μετά από 8 χρόνια περιηγήσεων και άσωτης ζωής στην άτιμη την ξενιτιά (λέμε τώρα!) αποφάσισα πως θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα. Τώρα θα μου πείτε γιατί κάποιος που θα μπορούσε να δουλεύει στο Irvine, μία ώρα έξω από το Los Angeles, μέσα στο wine country της California ή στη Βοστώνη ή στο Παρίσι ή στη Βιέννη ή στο Άμστερνταμ ή όπου άλλου θελήσει τέλος πάντων, αποφασίζει να επιστρέψει στο Ελλάντα... Καλή ερώτηση!
Α) του έχουν λείψει οι φίλοι και η οικογένειά του
Β) νομίζει πως θα καταφέρει να κάνει τη δουλειά που θέλει και στην Ελλάδα (πάντα κάτι τέτοιες βλακείες πίστευε)
Γ) αποφάσισε πως θέλει να κάνει επιτέλους settle down κάπου ή έστω μια μικρή διακοπή για διαφημίσεις!
Δ) είδε τη διαφήμιση του κ. Αβραμόπουλου «Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα» και το έχαψε
Ε) all of the above

Μετά από πολύ σκέψη και ένα δεκαήμερο ταξίδι στην κεντρική ευρώπη τον περασμένο Οκτώβριο, για να δω παλιούς γνωστούς και φίλους αποφάσισα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου και να επιστρέψω. Επειδή όμως η ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο δεν είναι το αγαπημένο μου σπορ αποφάσισα να λάβω και τα μέτρα μου και βρήκα και μία δουλειά να με περιμένει για 1-1.5 χρόνο σε μια πιο πολιτισμένη χώρα.

Το πρώτο και κύριο πρόβλημα είναι ο στρατός. Η αναβολή μόλις έληξε και το Μάιο πρέπει να παρουσιαστώ να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα. Η καλή μου τύχη βοήθησε όμως και είχα δουλειά από τα Χριστούγεννα μέχρι τώρα και μάλιστα ακριβώς πάνω στο αντικείμενό μου, με προοπτική να συνεχιστεί όταν με το καλό υπηρετήσω και γίνω επιτέλους κι εγώ άντρας. Τώρα οι συνθήκες εργασίας δεν ήταν οι καλύτερες γιατί το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει αρκετές παγκόσμιες πρωτοτυπίες, παρ’όλα αυτά το πρώτο σοκ πέρασε.

Τις τελευταίες βδομάδες βρέθηκα στην Αμερική για ένα συνέδριο και επίσκεψη σε φίλους. Ένα ωραίο πρωί χτυπάει το κινητό και ήταν η μάνα μου με τη γιαγιά από την Αθήνα:
-Καλημέρα, πως περνάτε?
-Καλά είμαστε παιδί μου, εσύ?
-Κι εγώ καλά.
Κάπου εκεί ακούω τη γιαγιά να πιάνει το τραγούδι: «Σαν πας στην Καλαμάτα, λαλα λαλα λαλα». Έχει και ωραία φωνή η γιαγιά.
-Τι έπαθε η γιαγιά και τραγουδάει? Ήπιατε τίποτε κρασιά?
-Το άκουσες καλά το τραγούδι?
-Το άκουσα.
-Πρόσεξες που λέει Καλαμάτα?
-Ναι, τι έγινε στην Καλαμάτα?
-Σου ήρθε χαρτί, 7 Μαΐου παρουσιάζεσαι στην Καλαμάτα!

Αφήνω το τηλέφωνο, πιάνω το ίντερνετ. Ψάχνω όλα τα σχετικα sites που σου λένε πώς να γλιτώσεις το φανταριλίκι, αλλά και τι να κάνεις αν είσαι τόσο βλάκας που παρόλες τις συμβουλές τους δε γλιτώσεις. Ανακαλύπτω πως στην Καλαμάτα είναι οι Διαβιβάσεις και αρχίζω να ρωτάω φίλους που ξέρουν από αυτά.
-Πάω στις Διαβιβάσεις, ξέρεις τι παίζει εκεί?
-Καλά ρε βύσμα, ποιος σε έστειλε εκεί?
-Ξέρω γω? Μάλλον είδανε την ηλικία μου και με λυπήθηκαν...

Την επόμενη μέρα καινούριο τηλέφωνο από τη μάνα μου:
-Παιδί μου μήπως να σου ψωνίσω τίποτα?
-Τι να μου ψωνίσεις?
-Ε να, δεν ξέρω, όλες οι μανάδες ακούω πως ψωνίζουν ρούχα, σάκους, κλπ, για τα παιδιά τους πριν πάνε φαντάροι.
-Ναι αλλά τα παιδιά τους έχουνε φύγει από το σπίτι μόνο για να πάνε στη Μύκονο 5 μέρες το καλοκαίρι.
-Σωστό κι αυτό...

Λίγο αργότερα, συνομιλία με φίλο στο msn:
-Πώς αισθάνεσαι τώρα που πας φαντάρος?
-Πώς να αισθάνομαι? Θα χάσω το χρόνο μου, αλλά πιστεύω πως θα επιζήσω.
-Εγώ ήμουνα πιεσμένος πριν πάω.
-Ναι, αλλά εσύ τον ένα χρόνο που έλειπες από το σπίτι σου είχες κάνει το Γαλλία-Ελλάδα Κυψέλη-Παγκράτι.
-Μην ανησυχείς πάντως, δες το σα διακοπές.
-Έχω διαφορετική άποψη για τις διακοπές μου.
-Ναι, αλλά δε θα χρειαστεί να σκέφτεσαι τίποτα, καμία ευθύνη.
-Κι αν πήγαινα ένα χρόνο να κάνω το γύρο της Αυστραλίας το μόνο που θα σκεφτόμουνα θα ήτανε τι μπύρα να πιω το βράδυ.

Μετά από όλα αυτά αποφάσισα να σταματήσω τις σχετικές συζητήσεις, άλλωστε έχω αρκετή δουλειά να κάνω μέχρι τότε, εκτός από όλα τα ωραία γραφειοκρατικά που πρέπει να τελειώσω.

Στα επόμενα ποστ λέω να σας πω μερικές ιστορίες ελληνικής τρέλλας που έζησα τους τελευταίους μήνες, πριν τις ξεχάσω! Και αμέσως μετά θα αναλάβω το ρόλο του ράδιο-αρβύλα!