Σκοπέτα

Τη βδομάδα που μας πέρασε έκλεισα 200 ώρες σκοπιάς (το λεγόμενο και σκοπέτο). Τι κάνει κανείς στη σκοπιά? Ας αρχίσουμε με τα βασικά, τα καθήκοντα του σκοπού. Πρώτη φορά μας μιλήσανε για αυτά στο κέντρο εκπαίδευσης. Όπως πάντα στο στρατό, μας είπανε 3 πράματα και έπρεπε να μυρίσουμε τα νύχια μας για να μαντέψουμε άλλα 15. Πρώτο μάθημα λοιπόν:
- Όταν δείτε κάποιον να έρχεται, φωνάζετε «Αλτ τις ει» και πρέπει να σας πει ποιος είναι. Μετά ανταλλάσετε συνθηματικά και τον αφήνετε να περάσει.
- Και τι κάνουμε αν δε σταματάει?
- Φωνάζετε «Αλτ ή πυροβολώ», αλλά αυτό είναι σα να μην το ακούσατε. Ποτέ δε χρησιμοποιούμε πυρομαχικά στη σκοπιά.
- Και τι κάνουμε?
- Αν υπάρχει πρόβλημα προσπαθείτε να τον ακινητοποιήσετε, μπορείτε και να τον χτυπήσετε με το όπλο αν πάει να σας επιτεθεί.

Λίγες μέρες αργότερα, κάποιος μας εξήγησε πότε και πώς χρησιμοποιούμε σφαίρες. Εδώ να πούμε πως οι σφαίρες που σου δίνουνε, για λόγους ασφαλείας (για να μην αυτοκτονεί ο κόσμος!) είναι τόσο καλά κλεισμένες σε πάνινες τσάντες, που θέλεις τουλάχιστον κανένα 5-λεπτο για να τις ανοίξεις (και αν τις ανοίξεις τιμωρείσαι).
- Χρησιμοποιούμε πυρομαχικά μόνο αν μας πυροβολήσουνε. Αλλά και τότε πρέπει να ζητήσετε άδεια. Αν δείτε κάποιον να σας πυροβολεί πρέπει να μπείτε στη σκοπιά, να πάρετε τηλέφωνο τον επόπτη ασφαλείας και να σας δώσει άδεια. Επίσης δε μπορείτε να πυροβολήσετε κάποιον που είναι έξω από το στρατόπεδο. Πρέπει να μπει πρώτα μέσα και να βεβαιωθείτε πως σας πυροβολεί.
- ...

Με άλλα λόγια, αν μία στο εκατομύριο συμβεί κάτι, ο σκοπός απλώς δε μπορεί να αντιδράσει! Μία πιο πρακτική συμβουλή μας έδωσε ένας παλιός μόνιμος:
- Αν ποτέ τύχει κάτι στη σκοπιά δεν έχετε ελπίδα να κάνετε κάτι. Οπότε πετάτε ό,τι κρατάτε, παίρνετε το όπλο και το βάζετε στα πόδια. Κι αν τα βρείτε πολύ σκούρα, πετάτε και το όπλο (Σ.Σ. το όπλο δεν το πετάμε ποτέ, μπορείς να φας πολύ βαριά καμπάνα για αυτό το λόγο) για να τρέχετε πιο γρήγορα!

Τι φυλάνε όμως οι σκοποί? Βασικά το τομάρι τους. Αν είσαι σε κανένα περίεργο μέρος στη μέση του πουθενά, το πιο πιθανό είναι να προσέχεις μη σου επιτεθεί κανένας αγριόσκυλος. Αν είσαι σε πιο πολιτισμένα μέρη τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως οι έφοδοι που γίνονται αρκετές φορές κάθε βράδυ και πρέπει να προσέχεις μη σε πιάσουν να κάθεσαι, να ακούς μουσική, να μιλάς στο τηλέφωνο, κλπ. Οπότε τι κάνεις? Αντί να κοιτάς έξω από το στρατόπεδο, κοιτάς μέσα και μόλις δεις αξιωματικό να έρχεται του φωνάζεις δυνατά «Αλτ τις ει»... Υπάρχουν και μερικοί καλοί, που για να μη σε φέρουν σε δύσκολη θέση, όπως πλησιάζουνε κλωτσάνε πέτρες, σφυρίζουνε, και γενικά κάνουνε ότι μπορούνε για να τους πάρεις είδηση!

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι πώς περνάει η ώρα στη σκοπιά. Βασικά δεν περνάει... Εδώ και μερικούς μήνες οι περισσότερες σκοπιές είναι με 2 άτομα, για να αποφεύγονται οι αυτοκτονίες. Αυτό είναι καλό αν πέσεις σε νορμάλ άτομο, αλλά υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να πέσεις σε κανέναν θεοπάλαβο που να σου λέει την ιστορία της ζωής του... Δεν υπάρχουν όμως και πολλά που μπορείς να κάνεις. Βασικά κάθεσαι όρθιος, κοιτάς το κενό, και αν είσαι σε μέρος που δε σε βλέπουνε εύκολα, μπορείς να ακούσεις μουσική ή να μιλήσεις στο τηλέφωνο.

Σε κάθε στρατόπεδο ο προγραμματισμός για τις σκοπιές είναι διαφορετικός, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα χάσεις κάποιες ώρες από τον βραδυνό σου ύπνο, που θα δυσκολευτείς να τον αναπληρώσεις μέσα στη μέρα. Οπότε αν έχεις την ατυχία να κάνεις πολλές σκοπιές συνεχόμενες, φτάνεις σε ένα σημείο απίστευτης νύστας και κούρασης, που το μυαλό πλέον σταματάει να δουλεύει...

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, όταν απολυθώ θα έχω κάνει γύρω στις 800 ώρες σκοπιάς. Δηλαδή κάτι παραπάνω από 1 μήνα. Αν το πάρουμε σε 8-ωρα, είναι 100 μέρες δουλειάς (=20 εβδομάδες=5 μήνες) που η δουλειά σου είναι να κάθεσαι όρθιος, να ατενίζεις το τίποτα και το μυαλό σου να είναι νεκρό... Α, και φυσικά δεν είναι η μοναδική σου δουλειά, μέσα στη μέρα είναι πολύ πιθανό να κάνεις και παντός είδους αγγαρείες!

Οι πυρκαγιές και η βοήθεια από το στρατό

Σάββατο μεσημέρι, εκεί γύρω στην ώρα του φαγητού. Ο εστιάτορας στρώνει το τραπεζομάντηλο και φέρνει τη σαλάτα από την κουζίνα. Οι 6-7 στρατιώτες και μονιμάδες που βρίσκονται στο φυλάκιο γεμίζουν τα πιάτα τους ζεστές μπριζολίτσες και κάθονται για φαγητό. Κάποιος ανοίγει την τηλεόραση για να δούμε αν βγήκε κανένα καινούριο γκάλοπ για τις εκλογές. Ή ακόμα καλύτερα, μήπως δούμε κανένα βυζί μεσημεριάτικα. Σε όλα τα κανάλια παίζει το ίδιο πρόγραμμα: μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο. Καήκανε 4-5 άνθρωποι χτες βράδυ και τώρα οι φλόγες περικυκλώνουν τα χωριά κοντά στη Ζαχάρω. Σιγά-σιγά σοβαρευόμαστε, η κατάσταση φαίνεται να είναι σοβαρή. Ο σκοπός μπαίνει μέσα να δει τι πάθαμε και δε μιλάμε, βλέπει τους νεκρούς που έχουν φτάσει τους 17 και κάνει αποτυχημένη προσπάθεια χιούμορ: «Ε καλά, θα πέθαιναν κάποτε ούτως ή άλλως».

Μερικές ώρες αργότερα τα πράγματα έχουν αγριέψει. Βγαίνει ο Καραμανλής να κάνει δηλώσεις. Κρεμόμαστε από τα χείλη του. «Νιώθω λύπη (γιατί μπορεί να χάσω τις εκλογές που τις είχα στο τσεπάκι μου). Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Θέτουμε όλα τα σώματα ασφαλείας σε επιφυλακή». Εμείς τα βάφουμε μαύρα.
-Δηλαδή τώρα δε θα μας αφήσουνε να φύγουμε με άδεια μέσα στη βδομάδα? Την περίμενα πως και πως!
-Μάλλον όχι ρε φίλε, την πάτησες. Είναι σοβαρά τα πράγματα, ίσως φωνάξουνε πίσω και όσους λείπουνε ήδη.
-Ναι, αλλά και για τις εκλογές είπανε πως είμαστε σε επιφυλακή και τελικά μας αφήνουνε να φύγουμε μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου.
-Τώρα είναι σοβαρός ο λόγος. Θα πήξεις εδώ μέσα!

Την ίδια ώρα ένας άλλος είχε αρχίσει να τραγουδάει το σουξεδάκι «Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...»

Λίγο αργότερα αρχίσανε στην τηλεόραση οι συζητήσεις περί στρατού. Να βοηθήσει λέει ο στρατός στην κατάσβεση των πυρκαγιών. Μόλις το ακούει ένας από τους μόνιμους, τα παίρνει στο κρανίο:
-Στις πλυμμήρες εμείς, στις φωτιές πάλι εμείς, όλα εμείς θα τα κάνουμε πια???

Τώρα, εδώ που τα λέμε, ο στρατός θα μποροούσε όντως να βοηθήσει με περίπολα, αλλά εκεί παρουσιάζονται πρακτικές δυσκολίες. Πρώτον θα έπρεπε να βγαίνουν φαντάροι από τα στρατόπεδα για υπηρεσία, και μάλιστα βραδιάτικα. Και ποιος παίρνει τέτοια ευθύνη! Μπελάς στο κεφάλι μας!

Δεύτερον, για να κινηθούν φαντάροι εκτός στρατοπέδου, πρέπει να κινηθούν και οχήματα. Και ξέρετε πόσες υπογραφές πρέπει να πέσουν για να κουνηθεί ένα τζιπάκι???

Και μετά περιμένετε να βάλει το χεράκι του ο στρατός? Άσε που οι φαντάροι είναι απασχολημένοι να φυλάνε την πατρίδα από τον εχθρό!

Τώρα βέβαια ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός μας να είμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...

Τα κινητά στο στρατό

Πριν λίγες βδομάδες κυκλοφόρησε μία διαταγή από το ΓΕΣ σχετικά με τα κινητά τηλέφωνα. Απαγορεύονται τα τηλέφωνα με κάμερες και απαγορεύεται αυστηρά η χρήση τους εκτός από συγκεκριμένους χώρους. Λογικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά ο στρατός κατάφερε για μια ακόμη φορά να τα κάνει παράλογα κι αστεία!

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, όταν παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαίδευσης στην Καλαμάτα. Εκεί, ψάξανε τα προσωπικά μας αντικείμενα μόλις περάσαμε την πύλη. Ο τύπος που έψαχνε τις τσάντες μας προφανώς βαριόταν τη ζωή του, όπως το 99% των ανθρώπων που συναντάς σε στρατόπεδα. Έβαλε το χέρι λίγο στο σάκο μου, και μόλις έπιασε το φορτιστή του κινητού τον κοίταξε και τον ξαναέβαλε μέσα. Μετά αποφάσισε να χρησιμοποιήσει άλλες μεθόδους:
-Έχεις κανένα μαχαίρι μαζί σου?
-Όχι.
-Φάρμακα?
-Ούτε.
-Καλά, πήγαινε τότε.

Στις επόμενες μέρες, με τη μέθοδο του μαθήματος διά του παθήματος, μάθαμε πως τα κινητά καλό είναι να είναι στο αθόρυβο, και να μη μιλάμε μπροστά σε αξιωματικούς ώρες που δεν είχαμε ελεύθερο χρόνο. Αντίθετα, είδαμε πως τα κινητά ήταν ο επίσημος τρόπος συνεννόησης των αξιωματικών μέσα στα στρατόπεδα! Την τελευταία μέρα στην Καλαμάτα θέλαμε να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία με έναν αξιωματικό μέσα στο θάλαμο. Μας είπε χαμογελώντας πως αυτό απαγορεύεται και τιμωρείται με στρατοδικείο και μετά μπήκε ανάμεσά μας για την φωτογραφία!

Όταν πήγα στην Ξάνθη, όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο χαλαρά, μπορούσαμε να μιλάμε σχεδόν οποιαδήποτε στιγμή στο κινητό, ενώ οι φωτογραφίες και τα βιντεάκια έδιναν κι έπαιρναν. Φυσικά το ίδιο γινότανε σε όλα τα στρατόπεδα, με αποτέλεσμα κάποια να αρχίσουν να κυκλοφορούν στο YouTube. Κάποια στιγμή τα λαγωνικά του στρατού το πήρανε χαμπάρι και αποφασίσανε να απαγορεύσουνε τα κινητά.

Ένα πρωί μας είπανε πως πρέπει τα κινητά να τα έχουμε κλειστά μέσα στο στρατόπεδο και ώρες ασκήσεων. Το ίδιο βράδυ, σε νυχτερινή άσκηση, την ώρα που ο διοικητής μας εξηγούσε τι θα κάνουμε, χτύπησε 2 φορές το κινητό του και φυσικά απάντησε και τις 2! Μετά μας ρώτησε τι λάθος έκανε και εξήγησε πως δε θα έπρεπε να έχει το κινητό ανοιχτό!

Λίγες μέρες αργότερα γινότανε μία μικρή τελετή αλλαγής διοικητή και έπρεπε να παρελάσουμε μπροστά στο νέο και τον παλιό διοικητή. Μας μαζεύουν λοιπόν και ένας ταγματάρχης αρχίζει να εξηγεί τι ακριβώς θα κάνουμε. Και φυσικά αναφέρει και το θέμα των κινητών, βγάζοντας το δικό του από την τσέπη:
-Και τώρα, με πρώτο εμένα, κλείνουμε όλοι τα κινητά. Προσοχή, όχι στο αθόρυβο, τα κλείνουμε!
Κάνουμε κι εμείς πως τα κλείνουμε και τα βάζουμε στις τσέπες. Λίγο αργότερα, εκεί που μας μιλάει, σταματάει για να απαντήσει στο δικό του και μας κοιτάζει με ένα βλέμμα σαν το παιδάκι που πιάσανε στα πράσα να κλέβει γλυκό από το βάζο! Την ίδια ώρα ακουγότανε μπροστά του σχόλια του στυλ:
-Κάποιος ξέχασε να κλείσει το κινητό του...

Μετά από όλα αυτά πιστεύαμε φυσικά πως το θέμα των κινητών δεν ήταν σοβαρό. Μέχρι που πριν 2 εβδομάδες, στη Χίο πλέον, μας ανακοινώσανε πως απαγορεύονται εντελώς τα κινητά με κάμερα και πως όσοι δε μπορούμε να τα στείλουμε σπίτια μας πρέπει να τα παραδώσουμε και να βρούμε κινητά χωρίς κάμερες! Αυτό δεν ξέρω σε πόσα στρατόπεδα έχει ισχύσει στην πράξη, αλλά σε μας "σχεδόν" ισχύει. "Σχεδόν" γιατί αρκετοί έχουν κάπου κρυμμένο ένα δεύτερο καλό κινητό και όταν λείπουν αυτοί που πρέπει να φοβάσαι τα βγάζουν έξω.

Φυσικά τα τοπικά καταστήματα κινητής τηλεφωνίας έχουνε κάνει την τύχη τους, αφού οι περισσότεροι αναγκαστήκαμε να αγοράσουμε καινούρια φτηνά καρτοκινητά... Τώρα γιατί δε μας είχαν προειδοποιήσει να μη φέρουμε καν τέτοια τηλέφωνα δεν καταλαβαίνω. Ακόμα και σε ένα θέμα που έχουν δίκιο, καταφέρνουν να τα κάνουνε σαλάτα...

Η εκπαίδευση στην ειδικότητα

Ένα παρατράγουδο του στρατού είναι πως σε βγάζει από τις συνήθειές σου και κάποια πράγματα, όπως το blogging, γίνονται πιο δύσκολα... Αν και η αλήθεια είναι πως εδώ κι ένα μήνα είμαι έξω πολύ συχνά και θα μπορούσα να γράφω λίγο πιο συχνά.

Σε λίγες μέρες τελειώνει η εκπαίδευσή μου στην Ξάνθη και μετά από μια σύντομη παραμονή στην Αθήνα, θα την κάνω για Χίο μέχρι το Νοέμβριο.

Μετά τη βασική εκπαίδευση, που είναι ίδια για όλους, ανεξαρτήτως ειδικότητας, στην Ξάνθη ήρθα για εκπαίδευση σε μέσα ηλεκτρονικού πολέμου. Για άλλη μια φορά στάθηκα πολύ τυχερός, αφού με φέρανε σε μονάδα που θεωρείται άκρως βυσματική, πράγμα που αποδείχθηκε και στην πράξη.

Την πρώτη μέρα ο διοικητής μας μάζεψε σε μία αίθουσα για να μας καλωσορίσει και να μας μιλήσει για το τι θα ακολουθούσε. Ο τύπος, εκτός από στρατιωτική σχολή, έχει τελειώσει και πολυτεχνείο και του αρέσει στη μονάδα του να έχει κόσμο που να έχει σπουδάσει (μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που βρέθηκα εδώ). Ζήτησε μάλιστα να του πούμε και τι έχει σπουδάσει ο καθένας και πράγματι οι περισσότεροι είχανε τελειώσει σχολές θετικών επιστημών, αρκετοί μάλιστα με μεταπτυχιακά. Κάπου εκεί μας δήλωσε πως είμαστε "η πιο μορφωμένη μονάδα του Ελληνικού Στρατού", αλλά πως δυστυχώς "θα χρειαστεί να κάνετε και λίγο πάρεργο, όπως σκοπιές, υπηρεσίες στα μαγειρεία, και καθαρισμό δημοσίων χώρων"...

Δύο μέρες αργότερα είχα πλύνει 3 "Καναδέζες" (οχήματα μεταφοράς προσωπικού), είχα σκουπίσει την αυλή του γραφείου κίνησης οχημάτων, είχα ξεχορταριάσει το παρτέρι του Διοικητηρίου και είχα ξεριζώσει ένα μικρό ξεραμένο έλατο. Μία βδομάδα αργότερα είχα κάνει αγγαρεία "σκουπιδιάρα" (πας πίσω από ένα σκουπιδιάρικο που κάνει το γύρο του στρατοπέδου για καμιά ώρα και αδειάζεις μέσα κάδους σκουπιδιών), ενώ είχαμε αρχίσει κανονικά το πρόγραμμα με σκοπιές και υπηρεσίες στα μαγειρεία. Φυσικά δεν ήμουνα ο μόνος που έκανε αγγαρείες, όλοι με κάτι είχανε να ασχοληθούν!

Παράλληλα γινότανε εκπαίδευση: κάθε μέρα, όσοι δεν τους είχανε χώσει σε κάποια αγγαρεία, πηγαίναμε στα μηχανήματα που έπρεπε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε μαζί με τους εκπαιδευτές. Οι εκπαιδευτές μας ήτανε επαγγελματίες οπλίτες, απόφοιτοι λυκείου, που τους βάλανε να μας κάνουνε μάθημα για ηλεκτρονικά συστήματα επικοινωνιών... Οι περισσότεροι μάλιστα μας λέγανε στα ίσια πως αυτό που συμβαίνει είναι αστείο. Χαρακτηριστική ατάκα:
-Βάλανε εμάς τους γεωργούς, να κάνουμε μάθημα σε εσάς που έχετε τελειώσει πολυτεχνεία...
Εκτός αυτού, τόσο εμείς, όσο και αυτοί, βαριόμασταν απελπιστικά να κάνουμε μάθημα, οπότε βάζαμε το air-condition και συζητάγαμε περί ανέμων και υδάτων: για παραλίες, γκόμενες, μπαράκια, διακοπές, μεταθέσεις, άδειες, κλπ.

Ταυτόχρονα, όσοι από μας μένουνε για περισσότερο καιρό στην Ξάνθη μπήκανε σε γραφεία για να βοηθάνε με τη γραφειοκρατική δουλειά (που όπως είναι αναμενόμενο είναι απίστευτη!), ενώ κάποιοι αρχίσανε να φεύγουνε και με άδειες, με αποτέλεσμα από τα 30 άτομα να πηγαίνουμε για εκπαίδευση γύρω στα 6-10 κάθε μέρα! Κάπως έτσι κύλησε η εκπαίδευση "της πιο μορφωμένης μονάδας του ελληνικού στρατού"... Την προηγούμενη βδομάδα ο διοικητής αποφάσισε να διαπιστώσει αυτοπροσώπως το επίπεδό μας και έσκασε μύτη την ώρα της εκπαίδευσης. Μας βρήκε με τα πόδια πάνω στους πάγκους, να τρώμε, να καπνίζουμε και να πίνουμε φραππέ. Η πρώτη εικόνα δεν του άρεσε και άρχισε τις ερωτήσεις. Μάλλον για να μην απογοητευτεί και ο ίδιος κράτησε το επίπεδο δυσκολίας αρκετά χαμηλά και έφυγε σχετικά ικανοποιημένος από τις απαντήσεις.

Τελικά τα πάντα είναι μια ιδέα στο στρατό: δεν έχει σημασία τι είσαι, αλλά τι φαίνεσαι. Αν φαίνεται πως έχουμε εκπαιδευτεί, είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το ίδιο με την εμφάνισή σου: αν έχεις γυαλισμένες αρβύλες, είσαι ξυρισμένος, και φοράς τη στολή σου σωστά, είναι όλοι χαρούμενοι. Ή μάλλον για την ακρίβεια, κανείς δεν είναι ποτέ χαρούμενος, απλώς δεν είναι δυσαρεστημένοι!

Αυτή είναι μία άλλη ιδιαιτερότητα του στρατού: δύσκολα θα σε επιβραβεύσει κάποιος για κάτι καλό που έκανες, αλλά πολύ εύκολα, για την παραμικρή αιτία, μπορείς να φας τιμωρία. Πολύ συχνά αναρωτιέμαι αν η πλειοψηφία των αξιωματικών έχει τις ικανότητες και τις γνώσεις για να διοικήσει, όχι ένα λόχο ή ένα τάγμα, αλλά έστω και 3 άτομα...

Αυτά για την ώρα, γιατί είναι και φραππέ-time!

Η βασική εκπαίδευση

Μου πήρε λίγο παραπάνω απ'όσο περίμενα, αλλά οι υποχρεώσεις (στρατιωτικές και μη) με κράτησαν μακριά από τη blogόσφαιρα. Είμαι πάντως μια χαρά και περνάω πολύ καλύτερα από τους περισσότερους που είχανε βάλει βύσματα! Εδώ και λίγες μέρες είμαι στην Ξάνθη, κάθε μέρα έξω, και είπα να ξεκινήσω να γράφω τις πρώτες εντυπώσεις! Ακολουθούνε πολλές συνέχειες.

Η βασική εκπαίδευση, λοιπόν, στο στρατό ξηράς διαρκεί 6 εβδομάδες και σκοπό έχει να πάρει ο στρατιώτης βασικές γνώσεις για τη συνέχεις της θητείας του. Μαθαίνουμε πώς χαιρετάμε ανωτέρους, πώς κάνουμε παρέλαση, πώς κάνουμε βολή με το όπλο, πώς εκτελούμε καθήκοντα σκοπού και περιπόλου και πώς κινούμαστε στη μάχη. Επίσης μαθαίνουμε τα εξής σημαντικά: στρώσιμο κρεβατιού με φάκελο και υποφάκελο (η απόλυτη παράνοια!) , διευθέτηση δημοσίων ειδών, σκούπισμα, σφουγγάρισμα (με νεράκι του θεού, η χλωρίνη συνήθως έχει τελειώσει), γόπing, τσάπing, και άλλες πάσης φύσεως αγγαρείες.

Πριν μιλήσουμε για την ποιότητα της βασικής εκπαίδευσης, να εξηγήσουμε πως λειτουργεί (;) ο στρατός. Καταρχήν, βασίζεται στην πειθαρχία και στην τυφλή υπακοή στους ανωτέρους σου. Όπως λέει και μία μαρμάρινη επιγραφή μέσα στο Διοικητήριο του στρατοπέδου στην Καλαμάτα (το όνομα του εμπνευστή του ρητού απουσιάζει):

"Να θέλεις να είσαι καλός διοικητής. Να ασκείς την εξουσία όχι με βία, ούτε με σκληρότητα, αλλά με το να νομίζουν οι άλλοι πως είναι κατώτεροι από τη σκέψη σου και πως εσύ σκέφτεσαι καλύτερα από αυτούς για την ιδική τους σωτηρία"

Ποιοι είναι αυτοί οι ανώτεροι που έχουν ανώτερη σκέψη; Χωρίζονται σε Ανώτατους (συνήθως δεν τους βλέπεις), Ανώτερους (τους βλέπεις και πρέπει να βαράς αξιοπρεπείς προσοχές για να εκφράσεις το σεβασμό σου...), Κατώτερους αξιωματικούς (τους βλέπεις κάθε μέρα και μπορεί να είναι από τσογλάνια μέχρι γαμώ τα άτομα), και Υπαξιωματικούς. Οι Υπαξιωματικοί είναι Λοχίες και Δεκανείς, οι περισσότεροι μόνιμοι, που δεν έχουνε ελπίδα να ανέβουνε στην ιεραρχία. Στην αρχή είναι οι πιο φωνακλάδες, αλλά όσο σε γνωρίζουνε και περνάει ο καιρός βλέπεις πως αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι λουφαδόροι!

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του στρατού είναι πως δεν επιτρέπεται να καθόμαστε. Π.χ. πρέπει να καθαρίσουμε ένα δρόμο και έχουμε 3 σκούπες; Θα στείλουμε 20 άτομα! Τις πρώτες μέρες στην Καλαμάτα ο διοικητής μας καλωσόρισε και μεταξύ των άλλων είπε πως δε θέλει να δει άνθρωπο να παίζει με μπεγλέρι, γιατί δείχνει αργόσχολο άτομο και εμείς ως γνωστόν δεν είμαστε αργόσχολοι. Από τότε έχω δει αμέτρητους αξιωματικούς να μας μιλάνε παίζοντας με το μπεγλέρι τους!

Κάπου εδώ λέω να πάω να απολαύσω το ποτάκι μου. Επιστρέφω σύντομα με περισσότερα!

Τελευταίες μέρες

Οι τελευταίες μέρες στην Αθήνα ήταν γεμάτες με τρέξιμο για να τελειώσουν όλες οι δουλειές και ξενύχτια για να δω γνωστούς και φίλους. Άκουσα άπειρες ιστορίες στρατού, σε σημείο που να θεωρώ τον εαυτό μου σχεδόν παλιό! :)

Σαν καλός ερευνητής έκανα κι ένα καλό literature review. Το πιο αστείο απ'όλα είναι ο στρατιωτικός κανονισμός 20-1, που καθορίζει σχεδόν τα πάντα στη ζωή του στρατού. Για παράδειγμα, το πως να χαιρετάς ανώτερους ή σύμβολα (σημαία). Αντιγράφω αποσπάσματα:

β. Οι οδηγοί ποδηλάτων, αν είναι δυνατή η στερέωση του ποδηλάτου, κάνουν τις ίδιες ενέργειες με τους οδηγούς των αυτοκινήτων, διαφορετικά, αφού πάψουν να κινούνται, στέκονται επάνω στο ποδήλατο, έχουν τα πόδια στο έδαφος και ενώ κρατούν το σύστημα οδηγήσεως με τα δυο χέρια, γυρίζουν ζωηρά το κεφάλι και το βλέμμα προς τα τιμώμενα σύμβολα ή υψηλά πρόσωπα.
γ. Αυτοί που οδηγούν φορτηγά κτήνη σταματούν, κάθονται προσοχή, γυρίζουν ζωηρά το κεφάλι και το βλέμμα προς τα τιμώμενα σύμβολα ή υψηλά πρόσωπα και κρατούν τα κτήνη με το δεξιό χέρι, όπως ορίζεται στο σχετικό Κανονισμό.

Για να δούμε τι άλλο θα δούμε! Σε λίγες ώρες φεύγω για Καλαμάτα με φίλους που μένουν εκεί και είχανε έρθει Αθήνα για το Σαββατοκύριακο.
Καλή αντάμωση σε λίγες μέρες ελπίζω!

Δουλειές με φούντες

Τελευταίες μέρες πριν παρουσιαστώ και προσπαθώ να τελειώσω τις δουλειές που έχουν απομείνει. Δυστυχώς η παρακάτω ιστορία και οι διάλογοι είναι αληθινά πέρα για πέρα!

Πρώτη δουλειά λοιπόν, πρέπει να πάω στη στρατολογία μετάφραση του διδακτορικού, διαφορετικά έχει ένα καλό πρόστιμο. Αυτό μάλλον ισχύει μόνο για όσους έχουν κάνει σπουδές εκτός Ελλάδας, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Το έμαθα πάντως από κάποιον που την έπαθε και μου το επιβεβαίωσε η στρατολογία. Επίσημη μετάφραση βέβαια σε 3 μέρες στην Ελλάδα γίνεται μόνο αν έχεις μπάρμπα δικηγόρο και κάνεις τη μετάφραση μόνος σου. Ήθελα και ένα επικυρωμένο αντίγραφο του πτυχίου, οπότε προσπάθησα πρώτα αστυνομικό τμήμα. Πάω με το original πτυχίο και ένα φωτοαντίγραφο που μόλις είχα κάνει:
-Συγγνώμη κύριε, δεν επικυρώνουμε ξενόγλωσσες φωτοτυπίες.
-Μα έχω εδώ το πρωτότυπο, μπορείτε να τα συγκρίνετε.
-Συγγνώμη, δε γίνεται, δοκιμάστε με δικηγόρο ή στο Βρετανικό Συμβούλιο.

Στο Βρετανικό Συμβούλιο ρώτησα αν κάνουνε μετάφραση, αλλά αυτοί κι αν είναι εξειδικευμένοι:
-Μεταφράζουμε μόνο πτυχία βρετανικών πανεπιστημίων.
-...
Δε ρώτησα καν αν μπορούν να επικυρώσουν φωτοτυπία.

Τελικά πήρα τηλέφωνο φίλη μεταφράστρια με ξαδέρφη δικηγόρο:
-Πάμε για έναν καφέ αύριο? Φέρτε και τις σφραγίδες σας να κάνουμε καμιά μπίζνα.
Σε 10 λεπτάκια οι σφραγίδες, τα επικυρώσημα (αθάνατο ελληνικό κράτος!) και οι υπογραφές είχανε πέσει και είχα επίσημα αντίγραφα και μεταφράσεις!

Δεύτερη δουλειά, μία ακτινογραφία που ζήταγε το σημείωμα κατάταξης.
Δεύτερα, 11 το πρωί στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, συζήτηση με έναν τύπο στην πύλη:
-Γεια σας, ήρθα για ακτινογραφία.
-Ελάτε Τετάρτη-Παρασκευή 8-11. Σήμερα κλείσαμε στις 10.30.
-Γιατί 10.30 σήμερα?
-Είναι Πρωτομαγιά αύριο και οι λοχαγοί φύγανε νωρίτερα.
-... (γιατί πρέπει να σου κάνει ακτινογραφία λοχαγός δε ρώτησα!)

Τετάρτη, 11.45. Ήξερα πως δεν είχα ελπίδα και πως τελικά δε χρειάζεται η ακτινογραφία, αλλά βρέθηκα εκεί και είπα να τους τη σπάσω λίγο:
-Γειά σας, ήρθα για ακτινογραφία.
-Δε χρειάζετε να κάνετε. Πείτε τους στο κέντρο πως σας διώξανε από το 401 και είπανε να την κάνετε εκεί!
-Όπως θέλετε, μη σας κουράζουμε κιόλας!

Τρίτο και καλύτερο, κάποιες εκκρεμότητες με την εφορία σχετικές με έναρξη επαγγέλματος (τώρα το γιατί πρέπει να κάνω έναρξη λίγες μέρες πριν το στρατό είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία...). Φτάνω στην εφορία 8.20 το πρωί, εξοπλισμένος με όλα τα δικαιολογητικά (έτσι νόμιζα τουλάχιστον). Είχε ήδη ουρά για το τμήμα Μητρώου που με ενδιέφερε και έκατσα να περιμένω υπομονετικά. Εννοείται πως καρέκλες δεν υπήρχαν και περιμέναμε όρθιοι. Κανένα μισάωρο αργότερα μπαίνω μέσα:
-Χρειαζόμαστε και το Ε1 και το Ε9 του πατέρα σου.
-Μα δε μου το είχατε πει.
-Το ζητάνε από φέτος, για να δούμε αν έχει δηλώσει το σπίτι.
-Και τι θα κάνουμε τώρα?
-Πήγαινε στον 4^ο όροφο να στο δώσουνε.
-Εσείς δε μπορείτε να το βρείτε μέσω υπολογιστή? Στην ίδια εφορία είναι δηλωμένο!
-Δεν υπάρχει ηλεκτρονικά, πρέπει να πάτε στον 4^ο.
-Γιατί δεν το ψάχνετε εσείς?
-Γιατί περιμένει κόσμος για άλλες δουλειές, πήγαινετε εσείς.

Ανεβαίνω στον 4^ο.
-Θέλω τα Ε1 και Ε9 του πατέρα μου.
-Εξουσιοδότηση έχετε?
-Όχι.
-Δε γίνεται τότε, πήγαινετε να τα φέρετε ή να πάρετε εξουσιοδότηση.

Κάπου εκεί ακολούθησε μία συζήτηση με μία προϊσταμένη, που της εξήγησα πως στα 8 χρόνια μου σε 3 διαφορετικές χώρες πέρασα συνολικά λιγότερο χρόνο σε δημόσιες υπηρεσίες απ’όσο τους 2 τελευταίους μήνες στην Ελλάδα.
-Ναι αλλά η Ελλάδα έχει άλλα καλά.
-Μπορείτε να μου πείτε ένα?
-Τι δουλειά κάνετε?
-Μηχανικός.
-Καλή αρχή να έχετε.
-Κάνετε ό,τι μπορείτε για να μην είναι καλή...

Μετά από αυτό πήγα βρίζοντας σπίτι, όπου ο πατέρας μου με πληροφόρησε πως αποφάσισε να εκσυγχρονιστεί και πέρυσι έκανε δήλωση online! Οπότε ό,τι χαρτιά είχε, ήτανε τυπωμένα από το δίκτυο. Τα παίρνω και επιστρέφω στην εφορία, στον 7^ο όροφο αυτή τη φορά, για έλεγχο. Η ώρα είχε πάει 10.30... Η κυρία εκεί ήταν πολύ ευγενική:
-Καθίστε παρακαλώ.
-Ευχαριστώ.
-Να δω τα χαρτιά σας. Α, δυστυχώς εγώ δεν ξέρω από ίντερνετ και δεν τα καταλαβαίνω... Μήπως έχετε κανένα άλλο αποδεικτικό πως έχει γίνει η δήλωση?
-Κι εγώ δεν ξέρω από εφορία και δε θέλω να μάθω, αλλά δεν είστε υποχρεωμένη να ξέρετε τη δουλειά σας?
-Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω. Προσπαθείστε να βρείτε κάτι άλλο. Α, και θέλω και μία ακόμα υπεύθυνη δήλωση από εσάς που να λέει μπλα-μπλα-μπλα.

Κατεβαίνω στο περίπτερο για καινούρια υπεύθυνη δήλωση, που ο περιπτεράς τη χρεώνει μισό ευρώ... Χτυπάω κι έναν φραπουτσίνο στο διπλανό Starbucks μπας και μου έρθει καμιά καλή ιδέα. Επιστρέφω στον 4^ο όροφο που είχε φανεί πως κάτι ξέρουν από Ε9. Πάω σε μία από τις κυρίες εκεί:
-Έχω αυτό το Ε9. Είναι εντάξει?
-Βεβαίως είναι, αφού έχει τυπωθεί από το δίκτυο. Να πείτε στην επόπτη στον 7^ο να το δεχτεί.

7^ος όροφος πάλι:
-Ναι, καταλαβαίνω πως έχει υποβληθεί δήλωση, αλλά δεν ξέρω αν το περιεχόμενο είναι σωστό.
Παίρνει τηλέφωνο στον 4^ο και με συμβουλεύει να ξαναπάω για επιβεβαίωση.

4^ος όροφος:
-Μια χαρά είναι η δήλωσή σας. Να πείτε στην καρακάξα στον 7^ο να τη δεχτεί. Καθίστε να γράψω κι ένα υπηρεσιακό σημείωμα.
Γράφει κάτι σε ένα χαρτί, ρίχνει και 2-3 σφραγίδες (τελικά αυτή η στρογγυλή σφραγίδα είναι η απόλυτη εξουσία!) και μου το δίνει.

7^ος όροφος:
-Α ωραία, με το σημείωμα της συναδέλφου το δέχομαι. Πηγαίνετε και τις υπεύθυνες δηλώσεις σας στον 5^ο, στο πρωτόκολο μέχρι να ετοιμάσω τα χαρτιά σας.

5^ος όροφος:
Η τύπισα αντιγράφει τα στοιχεία μου σε έναν υπολογιστή και την πρώτη πρόταση κάθε δήλωσης. Ρίχνει και τις σχετικές σφραγίδες. Κατά τη διάρκεια αυτής της 3-λεπτης εργασίας διακόπτει και για να δώσει φυστίκια στη διπλανή υπάλληλο.

7^ος όροφος:
-Είστε έτοιμος κύριε. Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αν δεν τα είχατε από το ίντερνετ θα είχαμε τελειώσει αμέσως.
-Κι εγώ που νόμιζα πως το ίντερνετ ήταν για να κάνουμε γρήγορα τις δουλειές μας...

1^ος όροφος, 11.45:
Περιμένω από την αρχή στην ουρά που ήμουνα και στις 8.20 το πρωί. Συναντάω και μια κοπέλα που τη θυμόμουνα από την πρωινή βάρδια και νιώθω όμορφα που έχω δικούς μου ανθρώπους κοντά μου. Κατά τις 12.20-30 μπαίνω μέσα. Η υπάλληλος που μέχρι τότε γκάριζε σε όλους ξαφνικά ηρεμεί μόλις βλέπει να έχω όλα τα χαρτιά σωστά συμπληρωμένα. Σε 10-15 λεπτάκια έχει αντιγράψει την αίτησή μου στον υπολογιστή, έχει βγάλει 2 φωτοτυπίες και με έχει ενημερώσει πως είμαι τυχερός που δεν είμαι μεταλλειολόγος ή ναυπηγός, γιατί για αυτούς δεν υπάρχουνε ειδικοί κωδικοί επαγγέλματος και τους βάζουνε κάποιους μπαλαντέρ. Αντίθετα, υπάρχει πρόβλεψη για το επάγγελμα του να κάνεις home delivery τα ψώνια του σούπερ μάρκετ!!!

Τελευταίο βήμα, να πάω στο διπλανό γραφείο για να βάλω 100 σφραγίδες (μετρημένες 100!) και να μου τρυπήσουνε τις σελίδες του βιβλίου εσόδων-εξόδων... Όπως πήγαινα εκεί βλέπω μια άλλη κοπέλα από τις πρωινές στην ουρά, που είχαμε πιάσει κουβέντα και της είχα ευχηθεί καλή τύχη. Μόλις με βλέπει ακόμα εκεί την πιάνει νευρικό γέλιο. Κάπου εκεί θυμάμαι το παλιό τραγουδάκι:

«Σε γνώρισα στο ΙΚΑ,
στην ουρά μπροστά μου σ’είχα,
για τον οδοντογιατρό»

20 χρόνια μετά και πάντα διαχρονικό!

Τελευταίο γραφείο, ξεκινάω να βάζω σφραγίδες σε όλες τις σελίδες του μπλοκ αποδείξεων. Νομίζοντας πως στις σελίδες καρμπόν δε χρειάζεται, τις αποφεύγω για να γλιτώσω χρόνο. Ο υπάλληλος το βλέπει και με χτυπάει φιλικά στην πλάτη:
-Φίλε βάλε σφραγίδες παντού. Αν δώσεις αυτή την απόδειξη χωρίς σφραγίδα είναι παράνομη και τη γάμισες!

Στις 12.50 περνάω θριαμβευτής την πόρτα της εξόδου. Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να είμαστε ελεύθερη χώρα σαν τις ΗΠΑ και να μπορούσα να μπω στο διπλανό σούπερ μάρκετ να αγοράσω ένα αυτόματο και μια κούτα σφαίρες και να επιστρέψω στην εφορία να τους πυροβολήσω όλους έναν-έναν...

Λίγο αργότερα συνάντησα μερικούς φίλους για φαγητό:
-Κουρασμένος φαίνεσαι.
-Ήμουνα 5 ώρες στην εφορία.
-Πάντως έχεις κάνει ρεκόρ, σε 2 μέρες ξεπέρδεψες με στρατολογία και εφορία, συγχαρητήρια!

Τελικά νομίζω πως το ελληνικό κράτος έχει σχεδιαστεί για αργόσχολους...